|
|
 |
 |
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Guild T-100 DP - 1959
Deze "Slim Jim" is gebouwd eind 1959. De "DP" toevoeging staat voor Dual Pickups, er was ook een versie met een enkel element bij de hals. Alleen de slagplaat ontbrak bij mijn T-100, Inmiddels heb ik in de USA een origineel vervangend exemplaar gevonden. De pickups, deze T-100 uitvoering heeft er dus twee, zijn van het type "Franz" (soort P90s).
De kast is geheel hol met daardoor enig risico op feedback zodra er versterkt wordt gespeeld. Er zit dus geen houtblok binnenin zoals bij menig Gibson ES het geval is.
Een licht instrument en comfortabel om op te spelen.
De gitaar (meer dan 60 jaar oud) en de koffer verkeren in prachtige staat.
Hagstrom I - 1966
Nadat ik voor iemand een "Hagstrom Model I" had opgeknapt, leek het me leuk om er zelf ook een te hebben.
De manier hoe men de body heeft afgewerkt is opmerkelijk. De achterkant is met een soort skai bekleed en de voorkant bestaat grotendeels uit een plaat hard plastic die duidelijk zichtbaar op de body is geschroefd.
Naast de volumeknop bevinden zich 4 schakelaars. Met de L en H schuifjes kun je de respectievelijk het hals en brugelement in- of uitschakelen. De tone-schuif zet een condensator (0,04 uF) parallel aan de elementen met als resultaat dat er wat minder "hoog" wordt doorgegeven aan de versterker. Met mute wordt er een vaste weerstand (12 K-ohm) parallel geschakeld waardoor het volume enigszins wordt geknepen. De de kabel kan "horizontaal" vlak boven de volumeknop worden ingeplugd.
Het kantelbare staartstuk is bekend onder de naam "Tremar Vibrato". Een eenvoudig systeem waarbij een metalen plaat aan de body zit vastgeschroefd, waarboven een beweegbare andere plaat (met daaraan de snaren) met een enkele veer zit gekoppeld.
Hetzelfde model werd ook onder de merknaam "Kent" uitgebracht.
Guild T-100-DP - 1966
Een Guild "Slim Jim" uit 1966 met twee zogenaamde Mickey Mouse pickups (enkelspoels). Maple (esdoorn) body en een hals van mahonie.
Met zijn lichte en slechts 2 inch diepe body en tevens dunne en korte (24,75 inch) hals, is het instrument makkelijk te hanteren.
De brug was ooit vervangen door een metalen exemplaar maar de houten versie kon makkelijk worden teruggeplaatst. Omdat de brug niet is gelijmd maar via de snaren op de kast wordt gedrukt, was zoiets zonder enig spoor na te laten makkelijk te herstellen.
Harmony H35 - 1969
Nee inderdaad is dit geen gitaar maar een elektrische mandoline gebouwd in september 1969.
Origineel en dus nog voorzien van een "DeArmond gold Foil" pickup. In de folder van Harmony werd die "Golden Tone pickup" genoemd.
De merknaam "Harmony" is in de plastic plaat gegraveerd waarmee de kop wordt afgedekt. De vorm ervan past goed bij de "batwing" slagplaat die tevens is gegraveerd.
Een soortgelijke Harmony H35 werd ook bespeeld door Led Zeppelin's John Paul Jones tijdens een akoestische band tour in 1975.
Dobro 60 DN - 1976
De datum binnenin de "kast" verwijst naar december 1975, maar het serienummer geeft aan dat het instrument in 1976 de fabriek verliet.
Deze Dobro heeft een "ronde" nek en kan gewoon als gitaar worden gebruikt. Vaak hebben deze modellen een platte "vierkante" hals en kunnen ze met een slide "op schoot" worden gebruikt.
Het merk heeft zijn naam te danken aan de DOpyera BROthers die de grondleggers zijn van het bedrijf. Eigenlijk ten onrechte worden soortgelijke resonator gitaren van andere merken, ook nog al eens als Dobro aangeduid.
Ibanez 2384 - 1976
Japanse imitatie van een Telecaster Thinline met dubbele humbuckers (2384-60).
Vanaf 1974 tot 1976 werden deze geproduceerd, deze is van maart uit dat laatste jaar. De elementen zijn van 1975 (hals) en 1976 (brug).
De 3-standen schakelaar moest worden vervangen, net als de 2 knoppen. Daarna bleek het een verrassend goed instrument wat betreft de bespeelbaarheid en geluid.
Essen body.
Gretsch 7660 - 1977
Een donkerrode USA Gretsch uit februari 1977. Gemaakt in Booneville (Arkansas) tijdens het zogenoemde "Baldwin"-tijdperk (van 1966 - 1980). De 7660 was vanaf 1972 de opvolger van het 6120 model. Vanaf 1990 verscheen deze echter weer als 6120-"reisue" (inmiddels "made in Japan").
Twee FilterTron elementen. De elektronica is typisch Gretsch met aparte volume regelaars per element en tevens een master-volume knop onderaan op de body onder het begin van de hals. Aan de bovenkant twee 3-standen schakelaars voor het selecteren van de elementen en het instellen van de toon.
Op het moment dat ik deze "Nashville Chet Atkins" in mijn bezit kreeg, was de gitaar enigszins lastig te bespelen. De brug stond erg hoog en lager zetten was geen optie omdat de brug dan makkelijk verschoof en tevens de klank niet goed meer was. De verkoper had me hier al op gewezen. Voordeel was misschien wel dat daardoor de gitaar weinig was gebruikt en nog in prima staat verkeert.
Na de originele Bigsby te hebben "afgesteld" was alles weer prima en werd het een uitzonderlijke prettig bespeelbare en goed klinkende Gretsch.
Een gitaar "made in USA" met toch iets Duits en Engels bloed.
Takeharu WK-150 - 1977
Mijn eerste "echte" akoestische gitaar. Nieuw gekocht (bij Euromusic aan de Brinklaan in Apeldoorn, het zal ca. 1977 zijn geweest). De Takeharu is, zoals de naam al doet vermoeden, van Japans fabricaat. Het merk kende ik destijds niet echt, maar het ding was op dat moment voor mij betaalbaar. In de loop van de jaren, nadat ik veel beter kan inschatten wat de kwaliteit van de bouw en het karakter van het geluid is, blijkt het best een goede gitaar te zijn. Bovenblad van massief vurenhout, achter- en zijkant van palissander.
De hals heeft wel een vrij sterke D/V -vorm, waaraan je wellicht moet wennen.
Tegenwoordig heb je Google en ben ik inmiddels het volgende te weten gekomen: Takeharu Guitars were a brand of the Kiso Suzuki Violin company made between 1973 and 1979. The Takeharu name comes from Yamamoto Takeharu (may 22, 1925) a guitar player and composer who played a large part in the spread of the popularity of guitar music in Japan. The instruments were stamped with either 1-star, 2-stars, or 3-stars inlaid on the headstock, with 3-stars representing the very best, but all models are exceptionally good and are becoming increasingly collectable.
Shergold Custom Masquerader 12 - 1978
Een "handcrafted in London" 12-snarige gitaar van het Britse merk Shergold. De hals is erg dun en prettig bespeelbaar voor een 12-snarige gitaar (en eigenlijk ook wanneer het een 6-snarige uitvoering zou zijn).
Twee elementen die ieder als enkel- of dubbelspoels kunnen worden geschakeld. Daarnaast nog een optie om ze in tegenfase te zetten, verschillende combinaties mogelijk.
De body is opnieuw gelakt (zwart i.p.v. de oorspronkelijke sunburst kleur) en op de kop is achteraf een metalen beugeltje gezet die de snaren omlaag in de topkam drukt.
Vanaf 1982 werden er alleen nog gitaren in opdracht gebouwd, met gebruikmaking van onderdelen die men nog had liggen. Shergold is gestopt in 1992 toen een van de oprichters overleed
Tweedehands kom je ze nog weleens tegen en ze zijn best de moeite waard voor wie naar een goede gitaar op zoek is. Wel moet je iedereen steeds uitleggen wat je in je handen hebt. Voor meer info zie: http://www.shergold.co.uk.
Begin 2017 heeft men het merk nieuw leven ingeblazen en zijn er weer instrumenten onder dezelfde naam verkrijgbaar https://www.shergoldguitars.com.
Deze worden nu gebouwd in Indonesie en uiteindelijk in Engeland afgesteld om ze toch een beetje een "UK-karakter" te geven.
Ovation Viper - 1978
Ovation is vooral bekend van de akoestische gitaren met de bolle kunststof body. Deze Viper 1271 is een elektrisch product en is van hout. De klank van de elementen gaat een beetje richting die van een Telecaster.
Dergelijke Vipers zijn gebouwd van midden 70-er jaren tot begin 80-er jaren. Daarna is er overigens ooit nog een akoestische gitaar uitgebracht die ook weer als naam Viper kreeg.
Helaas een scheurtje in de slagplaat bij de aansluiting voor de plug.
Ibanez MC-300 DS - 1979
De nek die uit vijf stukken hout is opgebouwd loopt volledig door de body heen. DS staat voor "dark-brown stain", er was daarnaast ook een NT "natural stain" uitvoering.
De elementen zijn voor zover mij bekend van het type "Super 88".
Op de bovenste vleugel een schakelaar om het gewenst element te selecteren. Onderaan op de body toonregelaars per element en één voor het mastervolume. Met 2 kleine schakelaars (tri-sound) kan per element gekozen worden voor: enkele spoel, uit fase of als humbucker.
Deze MC-300 is daarnaast voorzien van een 6 standen Varitone-schakelaar, iets dat je niet op iedere MC-300 tegenkomt. In feite is het een schakelaar waarmee je uit enkele verschillende toon-karakteristieken kan selecteren, iets wat je ook op de oude Gibson ES-345 tegen kan komen (helaas werd die vaak achteraf "uitgeschakeld" in de veronderstelling zo een beter geluid te verkrijgen).
Het instrument is zo te zien maar sporadisch gebruikt en verkeert in bijna nieuwstaat..
Volgens het serienummer is deze van September 1979.
Peavey T40 - 1979
Een Peavey basgitaar uit 1979.
Eigenlijk een universele en prima bas, maar hij heeft misschien niet het "juiste" imago om door bassisten te worden gezien voor het serieuze werk.
Wie echter de moeite neemt om eens met de verschillende standen van de schakelaars en de knoppen te experimenteren, zal ontdekken dat er zeker verschillende bruikbare geluiden zijn uit te halen. Zie ook bijvoorbeeld deze link. Dankzij de elementen die zowel als enkelspoels als humbucker zijn te gebruiken in combinatie met de innovatieve elektronica, biedt het een breed scala aan geluiden van helder en krachtig tot diep en warm. Je moet er wel rekening mee houden dat de elektronica zich niet conventioneel laat bedienen. Door de toonregelaar (per element) op stand 10 te zetten functioneert het element als single coil. Richting stand 7 werkt het element uiteindelijk traploos als humbucker.
De knop nog verder draaien van 7 richting 0, heeft het hetzelfde toon-effect zoals op andere bassen. Daarnaast is er tevens een fase-schakelaar om een "hol" uit-fase geluid te kunnen produceren. Wie met deze regeling om kan gaan, heeft een zeer universele bas.
Wel een zwaar instrument, zoals meer gitaren en bassen uit de 2e helft van de 70-er jaren . . .
Peavey T60 - 1979
De T-60 is een van de eerste voor een groot deel door een computergestuurde machine gefabriceerde gitaren. Ondergewaardeerd en wordt daardoor nog steeds voor relatief lage prijzen aangeboden.
De toonregeling moet je wel even door hebben. Met de knop op 10 functioneert het element als "enkel-spoels" en richting stand 7 komt de tweede spoel erbij en wordt het een humbucker. Nog verder vanaf 7 richting stand 0 draaien heeft het effect van een conventionele toonregelaar.
Mijn T60 is in perfecte staat en het betreft nog de vroege versie met de aanduiding "patent applied for" vermeld op de kop.
Ibanez Musician Bass MC-824 - 1980
Een nek die volledig doorloopt in de body. Aan de achterzijde van de hals is te zien dat die bestaat uit 3 brede delen met smalle donkere (walnoot) stroken daartussen.
In de oorspronkelijke folder beschrijven ze het gebruikte hout als mahonie gecombineerd met het lichter gekleurde essen.
Volgens mij heet deze uitvoering officieel MC-824DS, waarbij DS staat voor "dark-stain".
Naast deze "passieve" bas bestaat er ook een actieve MC-924 uitvoering, die makkelijk te herkennen is aan 3 extra equalizer knoppen aan de voorkant en een ruimte voor een 9 volt batterij achter in de body.
Peavey T27 Limited edition - 1983
De limited edition is gelijk aan een "normale" T27 maar heeft aangepaste electronica en een "rosewood" nek (ofwel een palissander toets).
De T27 is voorzien van twee enkelspoels elementen en één humbucker. Er is gekozen voor een eigenzinnige schakeling, zie ook: Peavey T27 operating guide
Samick Mini - 1989
Leuk mini gitaartje gebouwd met gebruik van standaard onderdelen zoals: de elementen, de regelaars en de mechanieken. De body is echter een stuk kleiner en ook dunner. Dit was vast voor de fabrikant een manier of van de restanten hout af te komen. De nek heeft een gangbare breedte maar is natuurlijk wel een stuk korter.
De stemming is A-D-G-C-E-A, alsof je dus op een gitaar speelt met een capo op de vijfde positie. Twee elementen, een 3-standen switch en regelaars voor volume en toon. Bouwjaar bij benadering.
Mag in iedere collectie ontbreken.
Signature Jazz bass - 1990
Ik had ooit een Jazz bass body aangeschaft (volgens de verkoper van het vergane Canadese merk "Signature", maar dat is eigenlijk niet meer na te gaan) en heb daar een aftermarket Fender Jazz Bass nek op gemonteerd.
De snaren zouden eigenlijk door de body moeten lopen, maar ik heb voor een andere brug (Shaller) gekozen. Geluid met veel power en goed bespeelbaar. Verzamelwaarde? Nee niet echt . . .
Zelfbouw D28 - 2008
Een zelf getimmerde akoestische gitaar die wel wat weg heeft van een Martin D28.
Palissander achterblad en zijkant, en een sparren bovenblad. Hals van mahonie met een ebbenhout toets. Waverly tuners. Parelmoer inleg in de kop. De topkam is van been.
De meest lastige klus bleek de bindingen van de klankkast te zijn. Om een of andere reden had ik pas bij het gebruik van een derde lijmsoort het gewenste resultaat. En kleine vliegjes zijn gek op de nog natte lak die ik heb gebruikt. Tijdens het drogen van de eerste laag in de buitenlucht, kwamen ze er massaal op af en bleven "plakken".
Martin 000-15 - 2008
Een gitaar van mahonie die zo goed klinkt dat ik hem niet in de winkel kon laten staan.
Voorzien van een "L.R. Baggs Anthem Pickup system" gedraagt deze Martin zich ook versterkt uitstekend. Dit systeem bestaat uit een piezo element dat direct onder de brug is gemonteerd in combinatie met een condensator-microfoon die zich ook binnenin de kast bevindt. Met een regelaar is de mix tussen beide bronnen te bepalen. Een 9-volt batterij verzorgt de benodigde voeding.
Het rozet was eigenlijk meer een soort sticker (en dat bij een Martin) en die is inmiddels spontaan verdwenen. Misschien maar beter zo.
Het was een tijd lang de favoriete akoestische gitaar van mijn dochter wanneer ze in Nederland was. Inmiddels is het instrument met de zuiderzon vertrokken naar Spanje waar het nu haar huisgenoot is.
Yamaha ERB070 - 2008
Voordelige 4-snarige "beginners" bas van Yamaha.
Valt verder niets over te zeggen.
Yamaha SLG200S - 2019
Een concept waar ik wel iets in zag. Een "akoestische" gitaar (hoewel er geen sprake is van een klankkast) die is aan te sluiten op een versterker. Compact en licht van gewicht en, mede doordat de bovenste "vleugel" is te demonteren, makkelijk mee te nemen. Ingebouwde elektronica en een design dat me aanspreekt, maar dat laatste is natuurlijk persoonlijk.
Omdat ik nooit eerder een dergelijk exemplaar in handen had gehad, was ik heel benieuwd wat mijn bevindingen zouden zijn. Nieuw uit doos blijkt het instrument redelijk tot goed te zijn afgesteld. Kijk je wat kritischer dan kom je vast wat punten tegen die je wellicht eerst aan wilt passen. De hals speelt vrij stug en de frets zijn aan de zijkanten voor mij iets te scherp. Ook bleken enkele frets wat verder in de toets te moeten omdat ze iets hoger lager dan de rest. De snaren in de topkam heb wat lager gezet en ook de kam op de brug iets lager gemaakt. De nek was kaarsrecht en is daarom iets holler gezet. Omdat de keuze van de snaren daarbij bepalend is, zijn meteen de snaren vervangen.
Door het ontbreken van een klankkast kun je er op spelen zonder het risico er anderen bij te storen. Onversterkt is het geluid voor jezelf nog te horen en anders heb je de mogelijkheid nog om "oortjes" of een koptelefoon rechtstreeks in de gitaar te pluggen. Dan kun je meteen genieten van de ingebouwde effecten zoals galm en chorus. Vanzelfsprekend zijn er ook regelaars voor volume en toon en handig is het ingebouwde stemapparaat.
Twee AA-penlights zorgen voor de benodigde voeding en er bestaat ook een mogelijkheid om een net-adapter voor de stroomvoorziening aan te sluiten. Grappig dat er aan een aansluiting voor een MP3 speler is gedacht zodat je het geluid ervan kunt mixen met je gitaarspel. Op voorwaarde van vooraf wat afstelwerk, best een aanrader is mijn conclusie.
Martin OOO-15M - 2022
Nadat ik mijn 2008 Martin aan mijn dochter had meegegeven, bleek ik deze (meer dan ik ooit kon denken) toch wel te missen. Een volledig mahonie (alhoewel, voor de toets en brug is palissander gebruikt) OOO-15 ziet er niet alleen fraai uit, maar speelt geweldig en heeft een klank die uitnodigt om eindeloos te blijven spelen.
Het was me nog niet gelukt een 2e-hands exemplaar te vinden zodat ik het besluit maar heb genomen om een nieuwe aan te schaffen.
